Μάρτιος ΕΛΑΦΗΒΟΛΙΩΝ Δύστρος-Ξανθικός

Ο Μάρτιος στην αρχαιότητα λεγόταν Ζεφυρίτης, 
όνομα που οφείλει στο δυτικό άνεμο Ζέφυρο που 
φυσάει αυτήν την εποχή κι είναι απαλός, 
χαρίζει δροσιά και βοηθάει στην γρήγορη ανάπτυξη των φυτών. 

τῇ πρὸ αʹ καλενδῶν Μαρτίων ὁ ζέφυρος πλατύς,

καὶ ἡ ἡμέρα πᾶσα ἐαρινή.

Για τους Αθηναίους ήταν ο μήνας  Ελαφηβολιών 21/2 - 23/3

Αφιερωμένος στη θεά Αρτέμιδα και τη γιορτή των Ελαφηβολίων

αλλά και τα Διονύσια εν άστει

Οι Μακεδόνες τον ονόμαζαν «Ξανθικόν» και Δύστρο

κατὰ δὲ Μακεδόνας Δύστρος μήν, λέγοιτο

δ' ἂν οὗτος Μάρτιος κατὰ Ῥωμαίους,

Οι Σπαρτιάτες Γεράστιο, στην Βοιωτία Προστατήριο
Στους Δελφούς Βύσιο, στην Κρήτη Θεοδόσιο

Σύμφωνα με τους Αιγυπτίους λεγόταν «Πυρόεις» 
και Ερτωσί, που σημαίνει παντός γένους ζωογονία και 
πάσης ουσίας και ύλης κατά φύσιν και δύναμιν διατακτική, ζωογονική.
 
Ο Ζευς ενώθηκε με την Ήρα και γέννησαν τον Άρη, 
δηλαδή ο αιθήρ ενώθηκε με τον αέρα και συμπίεσαν το αέριο πυρ.

Σύμφωνα με άλλο μύθο, η  Ήρα ζήλεψε το Δία

που μόνος του γέννησε από το κεφάλι του την

Αθήνα την Α-μήτορα, δηλαδή αυτή που δεν είχε μητέρα.

Έτσι η Χλωρίδα της έφερε τον λευκανθό,

 που θα αργότερα θα ονομαστεί Ηράνθεμο και κρίνο και 

ευθύς μόλις το μύρισε η Ήρα, 

αμέσως κυοφόρησε και γέννησε δίχως πατέρα,

Α-πάτορα  τον ΑΡΗ που οι Ρωμαίοι θα πούνε MARS.

Ο Άρης θεωρείται ευρέτης του χαλκού και του σιδήρου,

άλλωστε ήταν θεός του πολέμου.

Οι Ρωμαίοι παλαιότερα τον ονόμαζαν Πρίμο, 

αργότερα τον έλεγαν (Μάρτεμ) Μόρτεμ, ως σαν τον ΘΑΝΑΤΟ, 

 όνομα που προφανώς τον συνδέει με τις πολεμικές επιχειρήσεις.

Το μήνα αυτό οι Έλληνες ξεκινούσαν για τις νέες αποικίες, 

αφού πρώτα συμβουλευόταν το μαντείο των Δελφών, 

αλλά και για τις πολεμικές επιχειρήσεις τους, 

αφού πρώτα ορκιζόταν στον Άρειο Πάγο.

Στην Αθήνα ο Άρειος Πάγος ήταν ο βράχος των Αθηνών 

που ήταν αφιερωμένος στο θεό Άρη από τις Αμαζόνες 

που εκστράτευσαν εναντίον των Αθηνών γ

ια να πάρουν πίσω την Ιππολύτη ή Αντιόπη.

 

http://www.flickr.com/photos/ajbear/299116407/

Ο Ηρακλής με βοηθούς το Θησέα, τον Πηλέα και τον Τελαμώνα   

εκστράτευσαν στην περιοχή των Αμαζόνων, στον ποταμό Θερμόδοντα, 

με σκοπό να κλέψουν την πολύτιμη ζώνη της Ιππολύτης, 

που ήταν δώρο του θεού Άρη στην κόρη του Ιππολύτη, βασίλισσα των Αμαζόνων. 

Η κόρη του Ευρυσθέα ήθελε αυτήν  την ζώνη κι ο 

πατέρας της ανέθεσε  τον ένατο  άθλο στον Ηρακλή.

Η Ιππολύτη είτε σκοτώθηκε, είτε αιχμαλωτίστηκε και 

τελικά η ζώνη της έφτασε στα χέρια του Ευρυσθέα.

Ως λάφυρο για τη συμμετοχή του Θησέα στην εκστρατεία, 

του  δόθηκε η Αντιόπη, κόρη του θεού Άρη και της Οτρήρης ή της Ιππολύτης.

Οι Αμαζόνες όταν έφτασαν στην Αθήνα ζήτησαν πίσω την Αντιόπη, 

αλλά εκείνη έμεινε στο πλευρό του Θησέα κι υπερασπίστηκε την πόλη των Αθηνών.

Οι Αμαζόνες έκτισαν απέναντι από την Ακρόπολη των Αθηνών μια νέα Ακρόπολη, 

αφιερωμένη στον πατέρα τους Άρη, πάνω σε έναν λόφο που τον είπαν Αμαζόνιο, 

και θυσίαζαν πάνω σε αυτόν τον λόφο προς τιμήν του πατέρα τους. 

Από τότε ο βράχος αυτός των Αθηνών ονομάστηκε Άρειος Πάγος (βράχος).

Άλλος μύθος θέλει να δικάζεται εκεί ο ίδιος ο θεός Άρης από τους 

δώδεκα θεούς του Ολύμπου για το φόνο του Αλιρρόθιου του γιού του Ποσειδώνος.

Ο βράχος αυτός ήταν τόπος του δικαστικού σώματος και συγκεκριμένα της Βουλής.

Το όνομα Μάρτιος, ο πρώτο μήνας  του έτους των Ρωμαίων, 

το οφείλει στον ιδρυτή της αιώνιας πόλης, της Ρώμης, τον Ρωμύλο, 

που του έδωσε το όνομα του πατέρα του, δηλαδή του θεού Άρη 

που οι Ρωμαίοι τον έλεγαν Mars. Του αφιέρωσε και τέμενος.

τέμενος τοῦ Ἄρεος ἐν αὐτῇ τῷ μηνὶ τούτῳ ἀπαρτίσας

Μαρτίου αὐτὴν μετωνόμασεν, τουτέστιν Ἄρεος κατὰ

τὴν πάτριον ἐκείνου φωνήν.

 Η Silvia Ρέα, η παρθένα Εστιάδα, ιέρεια της θεάς Εστίας (Vesta), 

ένα πρωινό ξεκίνησε να φροντίσει το βωμό της θεάς κι έπλενε

 με νερό της αυγής τα ιερά αντικείμενα.

Κάποια στιγμή ξαπόστασε στη σκιερή δροσιά των ιτιών και την πήρε ο ύπνος. 

Ο Άρης την είδε, την πεθύμησε και την κυρίευσε με τη θεϊκή του δύναμη.

Η Silvia ξύπνησε ξαφνιασμένη και δεν ήταν σίγουρη αν αυτό που της συνέβη ήταν αλήθεια ή όνειρο. Μέσα στην παραζάλη της, της φάνηκε πως η ιερή φλόγα της Τροίας που έκαιγε στην εστία άσβεστη, ήταν εκείνη που την έζωσε. Μέσα από τις φλόγες της φάνηκε πως είδε δυο φοίνικες και το ένα δέντρο ήταν πιο ψηλό από το άλλο.

Το ψηλό δέντρο είχε ανοιχτά βαριά κλαδιά που σκέπαζε τον κόσμο ολάκερο, αγγίζοντας με το στέμμα του τα πιο απόμακρα άστρα.

Ο θείος της ιέρειας, αγριεμένος με τσεκούρι στο χέρι προσπαθούσε να κόψει τα δέντρα. 

Ένας δρυοκολάπτης, πουλί του Άρη και μια λύκαινα προφύλαξαν τα δέντρα.

Προφητικό το όραμα της, στα σπλάχνα της μεγάλωναν τα δίδυμα τέκνα του θεού. 

Οι ιέρειες όταν αντιλήφθηκαν την εγκυμοσύνη της πανικοβλήθηκαν, καθώς η αγνότητα ήταν προϋπόθεση για τις ιέρειες της θεάς. Ο θείος της που είχε κλέψει τη βασιλεία από τον πατέρα της, περίμενε και μόλις γεννήθηκαν τα παιδιά, διέταξε να τα πετάξουν στον Τίβερη. Όταν όμως άφησαν τα δίδυμα στο ποτάμι, αμέσως τα νερά τραβήχτηκαν και εκείνα έμειναν αλώβητα από το έγκλημα, πάνω σε ξηρά.

Τα μωρά τα ανέθρεψε μια λύκαινα με το γάλα της κι ένας δρυοκολάπτης που τους κουβαλούσε συνεχώς τροφή.

Όταν τα παιδιά έγιναν 18 ετών ο Ρωμύλος με το ξίφος του σκότωσε τον θείο της μητέρας τους Amulius και παρέδωσε και πάλι τη βασιλεία στον παππού του.

Στο λόφο, στις δασικές εκτάσεις που ζούσαν τα βοοειδή που τα δίδυμα αδέλφια συχνά τα γλύτωναν από τα χέρια των ληστών της περιοχής, ο Ρωμύλος, ο ιδρυτής της αιώνιας πόλης, έδωσε το όνομα του πατέρα του Μars στον πρώτο μήνα του έτους, δείχνοντας ευσέβεια προς αυτόν.

Μάρτιος παρά το άρην, άρτιος και μάρτιος με πλεονασμός του μ.

Τα νεαρά παιδιά των Ελλήνων έπαιρναν μέρος στις γιορτές που ήταν αφιερωμένες στον Άρη, λαμβάνοντας μέρος σε γυμνάσια με τα όπλα τους και θυσίαζαν τράγο προς τιμήν του θεού. 

Με το αίμα του τράγου έχριαν τα πρόσωπα τους ενώ αργότερα χρησιμοποιούσαν αλεύρι από κουκιά ή χυλό κυάμων.

Κι η τρίτη μέρα της εβδομάδας αφιερώθηκε στο θεό Άρη (dies Martis).

Η Silvia αφιέρωσε την περιουσία της που ήταν μια τεράστια πεδιάδα, στον Άρη κι οι Ρωμαίοι ονόμασαν τον τόπο πεδίο του Άρεως.

Κάποτε στη Ρέτζια (Regia), στον Παλατίνο λόφο, στο μυθικό παλάτι του Νουμά, έπεσε από τον ουρανό η αγκύλα, κατά άλλους δώδεκα, την εποχή του Νουμά κι οι Ρωμαίοι πίστεψαν πως ήταν σταλμένη από τον ίδιο τον θεό Μαρς.

Μόλις βρήκαν οι Ρωμαίοι τη Διοπετή αγκύλη

(ασπίδα σταλμένη από το Δία) άκουσαν μια φωνή από τον ουρανό που τους προειδοποίησε πως όσο θα σώζεται η αγκύλη, θα είναι ασφαλής κι η Ρώμη.

ἕως τότε σώζεσθαι τὴν πόλιν, ἕως ἂν σώζηται τὰ ἀγκίλια

Η ιερή αυτή ασπίδα παραδόθηκε στους ιερείς του Άρη που 

λεγόταν ΣΑΛΙΟΙ  να τη φυλάσσουν στο ιεροφυλάκειο.

τῷ πολεμικωτάτῳ τῶν θεῶν Ἄρει, οἱ Σάλιοι
καλούμενοι (ἱερωσύνης δὲ τοῦτο ὄνομα),

Αυτοί οι ιερείς ήταν χορευτές και υμνησταί των ενόπλων θεών

οὗτοι πάντες οἱ σάλιοι χορευταί τινές εἰσι καὶ ὑμνηταὶ

τῶν ἐνόπλων θεῶν.

Για να μην κλαπεί, αλλά και για να μη φθείρεται

οι ιερείς διέταξαν να φτιαχτούν  

ένδεκα (11) πανομοιότυτα αντίγραφα της,

κρατώντας μυστική τη θέση της αυθεντικής.

Άλλοι λένε πως ήταν δώδεκα τα αγκίλια και φτιάχτηκαν για όλα αντίγραφα.

Ο πρώτος που επιχείρησε να κατασκευάσει πανομοιότυπα αντίγραφα της αγκύλης ήταν ο Μαμούριος, ένας τεχνίτης οπλοποιός.

Το αποτέλεσμα όμως δεν ευχαρίστησε τους ιερείς, που τον παρέδωσαν στο μαινόμενο πλήθος που τον κυνήγησε χτυπώντας τον με ραβδιά και τον απομάκρυναν δια παντός από την πόλη της Ρώμης καθώς τους είχε δυσαρεστήσει αφόρητα.

Στις Είδες του Μαρτίου, υπήρχε γιορτή αφιερωμένη στο Δία.

Οι ιερείς εύχονταν για τη μεσομηνία,

αλλά κι υπέρ υγείας καθ’ όλο το νέο έτος.

Ιεράτευαν δε κι έναν ταύρο, δηλαδή «εικονικά» ο ταύρος γινόταν ιερέας. 

Στη γιορτή ηγούνταν ένας αρχιερέας και ακολουθούσαν κανηφόροι της Μητρός.

Εύχονταν ὑπὲρ τῶν ἐν τοῖς ὄρεσιν ἀγρῶν….

Πορευόταν δε και ένας άνδρας περιβεβλημένος (ντυμένος) 

με δέρματα αιγών (κατσικιών) και το πλήθος του πετούσε σα βροχή λεπτές επιμήκεις ράβδους. Τον φώναζαν ΜΑΜΟΥΡΙΟΝ…..παρίστανε δηλαδή τον τεχνίτη που απέτυχε να φτιάξει πανομοιότυπα τα διοπετή αρχέτυπα αγκίλια. Τον χτυπούσαν και τον περιγελούσαν, λέγοντας του και παροιμιώδεις εκφράσεις…..καθώς γι’ αυτούς αντιπροσώπευε κάποιον που δεν αξιοποίησε τη δυνατότητα που του έδωσαν να τιμήσει τους θεούς με την τέχνη του. Δηλαδή του φώναζαν

τα «εξ αμάξης» καθώς μιμούνταν σε όλα τα ελληνικά έθιμα, αφού η ιστορία τους, τους δίδαξε πως κατάγονταν από τους Έλληνες.

Στο πεδίο του Άρεως, κάθε Μάρτη ξεκινούσαν τις εκστρατείες τους και κάθε Οκτώβριο με τη λήξη των πολεμικών συγκρούσεων επέστρεφαν με τα λάφυρα τους κι έθαβαν τους νεκρούς αξιωματούχους τους.

Στις 17 Μαρτίου γιόρταζαν τα Αγωνάλια (Agonales).

Ήταν γιορτή αφιερωμένη στον Άρη κι οι ιερείς που φύλαγαν τις ιερές αγκύλες απέδιδαν για δέκα μέρες τιμές στο θεό.

Ένοπλοι άνδρες περιφέρονταν στους δρόμους της πόλης με χαρές και τραγούδια.

Μέσα στη γιορτή των Αγωναλίων  στις 20 Μαρτίου 
απέδιδαν τιμές και στην θεά Νερίνη, δηλαδή την ανδρεία 
που πάντα τον ακολουθούσε στις μάχες.

Οι Σαββίνοι στη γλώσσα τους νερίνη λένε την ανδρεία

και νέρωνα τον ανδρείο.

Με τον ερχομό της άνοιξης λατρευόταν ο θεός που

γεννήθηκε την 1^η μέρα του μήνα, ο Μαρς κι οι Ρωμαίοι για να τον τιμήσουν είχαν θεσπίσει γιορτή που λεγόταν Αρμιλούστριον, δηλαδή καθαρμός (καθαρισμός) των όπλων. Τιμούσαν το θεό στο πεδίον του Άρεως με πολεμικές επιδείξεις, συνεχείς ήχους όπλων και σαλπίγγων.

 http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF

%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF:Cornicen_1.jpg

Την πρώτη του μηνός Μαρτίου, τιμούσαν την Ήρα, ως την σελήνη για τη νεομηνία. Οι ιερείς προέτρεπαν τον κόσμο να πίνει γλυκά ποτά και να καταναλώνει γλυκά φαγητά, αλεύρι για ψωμί, σιτηρά, προς φυλακήν υγείας (υπέρ υγείας), αποφεύγοντας τον κορεσμό.

Ἁρμόζει γλυκοποτεῖν καὶ γλυκοτροφεῖν καὶ χρᾶσθαι
ἅπαντα ἔν τε τῇ τροφῇ καὶ τῷ πότῳ ἀρκετὰ καὶ μὴ εἰς
κόρον.

Έτρωγαν κουκιά διότι θεωρούνταν τροφή

αφιερωμένη στο Θεό, παρά το κύειν αίμα.

Άλειφαν ο ένας τον άλλο με χρίσμα κυάμων αντί αίματος, τιμώντας έτσι τον Άρη, διότι όπως ο καρπός διεγείρει τα σώματα προς συνουσία, έτσι κι ο θεός καθέλκει τις ψυχές επί την γένεσιν.

Για το λόγο αυτό οι κύαμοι κυρίως ήταν οι καρποί που σκόρπιζαν στους τάφους, υπέρ σωτηρίας των ψυχών.

Η αρχή του μήνα ήταν αφιερωμένη στη θεά Ήρα (Juno) και προς τιμήν της γιόρταζαν τα Ματρωνάλια (Matronalia).

Οι Εστιάδες ιέρειες εξάγνιζαν τους ναούς και τους βωμούς, ανανέωναν το ιερό πυρ στις εστίες για να τιμήσουν το νέο έτος, να γιορτάσουν τα γενέθλια του Άρη και να τιμήσουν τη θεά μητέρα του Ήρα.

Οι μάγγιπες, δηλαδή οι τεχνίτες που είχαν επωμιστεί τη δημιουργία του ανδραπώδους άρτου (άρτος σε μορφή άνδρα), έφερναν στην πόλη σιτηρέσια (αννώνας). Οι αννώνες αυτές λεγόταν έτσι διότι στις εννέα η ώρα έφερναν τροφή στους στρατιώτες του Ρωμύλου

Οἱ δὲ μάγγιπες, οἱονεὶ τεχνῖται τοῦ ἀνδραποδώδους ἄρτου,

ἔπεμπον τοῖς ἐν λόγῳ Ῥωμυλίας ἀννώνας·

οὕτω δὲ ταύτας ἐκάλουν, διὰ τὸ κατὰ τὴν ἐννάτην ὥραν

ἐπιδίδοσθαι πρὸς τοῦ Ῥωμύλου τὴν τροφὴν τοῖς στρατιώταις

Οι ευγενείς γυναίκες της Ρώμης οι Ματρώναι, απέθεταν τις προσφορές τους στον Εσκυλίνο λόφο προς τιμήν της θεάς και δέχονταν δώρα από τους συζύγους τους, καθώς η Ήρα ήταν θεά προστάτιδα του γάμου.

Φιλοξενούσαν τους οικέτες άνδρες, ως περισσότερο δυνατούς,  ακριβώς όπως στα Κρόνια, όπου οι κύριοι υπηρετούσαν τους υπηρέτες τους σα να ήταν εκείνοι οι δούλοι.

Οι Ματρώνες τιμούσαν λοιπόν του άνδρες οικέτες , ζητώντας έμμεσα τη συμβολή του θεού Άρη σε περίπτωση πολέμου, ώστε αν τύχει κάποια πολεμική σύρραξη να μην κινδυνέψουν οι ίδιες να καταπέσουν  δούλες, στα χέρια εχθρών.

Οι Ματρώνες υπηρετούσαν φυσικά και τις δούλες τους.

   Boulanger_Gustave_Clarence_Rudolphe_The_Slave_Market

Μάρτης-κρόκη δὲ καὶ στήμων καὶ   τὰ ἄλλα περιάμματα

Στα μυστήρια οι μύστες των αρχαίων  τελετουργιών, φορούσαν στο δεξί πόδι τους, αλλά και στο δεξί χέρι, πλεγμένες κλωστές χρυσές,  κροκί

(στο χρώμα του κρόκου, του φυτού) ή πορφυρές, ίσως διότι ο κρόκος βοηθούσε στους καθαρμούς. (κρόκη-το υφάδι, κρόκος το φυτό)

(Κροκοῦν): οἱ μύσται ὡς φασὶ κρόκη τὴν δεξιὰν χεῖρα
 καὶ τὸν πόδα ἀναδοῦνται· καὶ λέγεται τοῦτο κροκοῦν· 

οἱ δὲ ὅτι ἐνίοτε κρόκωι καθαίρονται.

Αλλού αναφέρεται πως ο κροκούν φοριόταν στο δεξί χέρι και στο αριστερό πόδι.

(Κροκοῦν): οἱ μύσται κρόκῃ καταδοῦνται τὴν δεξιὰν
 χεῖρα καὶ τὸν ἀριστερὸν πόδα, καὶ τοῦτο λέγεται
 κροκοῦν.

Σε άλλη περίπτωση αναφέρεται ότι τα περιάμματα,

δηλαδή τα φυλακτά-χαϊμαλιά,  οι γυναίκες τα φορούσαν 

δένοντας τα στον τράχηλο (λαιμό), στα χέρια και τα πόδια κι ήταν βαμμένες κλωστές

(Περιάμματα). τὰ κατὰ τοὺς τραχήλους καὶ
 τὰς χεῖρας καὶ τοὺς πόδας βεβαμμένα κλώσμα-
 τα, ἅτινα αἱ γυναῖκες περιάπτουσι.

 Ήταν κλωστές που κυρίως προφύλασσαν τους ζωντανούς από τον κόσμο των νεκρών, καθώς σε όλα τα μυστήρια παράλληλα με τις γιορτές της φύσης υπήρχε κι η βαθύτερη έννοια του καθαρμού των ψυχών, για να περάσουν σε άλλο επίπεδο οι μυημένοι στα μυστήρια.

Στις γιορτές των ψυχών που γινόταν αυτήν την εποχή, κύκλωναν τους τάφους με χρυσοκόκκινες (κροκί) κλωστές για να χωρίζουν τον Κάτω-κόσμο των ψυχών κι οι ψυχές να εγκλωβίζονται και να μην περιφέρονται ελεύθερες στον κόσμο των ζωντανών.

Ζωγραφιστή νεκρική Στήλη Κλεωνύμου στη Βεργίνα

Οι Λάρες ήταν οι καλές οι ιλαρές ψυχές που ήταν φιλικές προς τους ζωντανούς και φύλαγαν τον κόσμο εποπτεύοντας από ψηλά.

Αντιθέτως τα Λεμούρια ήταν κακόβουλες ψυχές που επέστρεφαν για να βασανίσουν και να ταλαιπωρήσουν είτε αυτούς που τις έβλαψαν, είτε τους απογόνους αυτών.

Έτσι για να εξευμενίσουν αυτές τις ψυχές,  είχαν θεσπίσει γιορτές οι αρχαίοι.

 Μια από τις γιορτές γινόταν από τις 18 έως τις 21 Φεβρουαρίου στη σημερινή Μικρά Ασία στην περιοχή της αρχαίας Λυδίας.

Εκεί ο Ηρακλής κι οι απόγονοι του, θέσπισαν Μειλίχιες γιορτές προς εξορκισμό των φασμάτων (φαντασμάτων-ψυχών), προσφέρονταν άνθινα στεφάνια στολίζοντας τους τάφους με ρόδα και ία (βιολέτες). 

 Πρόσφεραν διάφορους σπόρους, όπως φασόλια, κουκιά, ξερό στάρι, αλεύρι, ψωμί βουτηγμένο σε κρασί κλπ.

Τα Λεμούρια μάζευαν τους κόκκους κι έτσι τα κρατούσαν απασχολημένα, μήπως και ξεχάσουν να βλάψουν τους ζωντανούς.

Χτυπούσαν χάλκινα αντικείμενα, ώστε να φύγουν μακριά οι σκιές των προγόνων.

Οι μελιτούτες, πίτες με μέλι, δηλαδή μελομακάρονα

(τροφή των μακάρων με μέλι που ήταν το απαραίτητο υλικό για το πέρασμα στον άλλο κόσμο) ήταν διαρκώς πάνω στο τραπέζι του σπιτιού, αν ξεφύγει καμιά ψυχή, να την τραβήξει το αγαπημένο της μέλι, να την απασχολήσει όσο γίνεται περισσότερο.

Οι άρχοντες αντάλλασσαν τα ρούχα τους με τους δούλους, φορούσαν προσωπεία, δηλαδή μάσκες, σε μια αέναη προσπάθεια να μπερδέψουν τις κακές ψυχές που ήταν βλαβερές  

«φαῦλα δαιμόνια».

TragicComicMasksHadriansVillamosaic

Οι κλωστές λοιπόν του Μάρτη είναι ένα προφυλακτικό μέσο, 

που διαχωρίζει τον κόσμο των νεκρών και των ζωντανών.

Ζωγραφιστή νεκρική Στήλη Κλεωνύμου

Βρέθηκε στην επίχωση της Μεγάλης Τούμπας. Αναγράφονται τα ονόματα τεσσάρων (4) γενεών από την ίδια οικογένεια. Κλεώνυμος Ακύλου - ΄Αδυμος Κλεωνύμου - Πευκόλαος Αδύμου - Κρινώ Αδύμου. Η φωτογραφία από το βιβλίο: 

Βεργίνα, Περιδιαβάζοντας τον αρχαιολογικό χώρο, σελίδα 16. Στέλλα Δρούγου, Χριστίνα Σαατσόγλου-Παλιαδέλη. Υπουργείο Πολιτισμού, Ταμείο Αρχαιολογικών Πόρων. 3^η έκδοση 2001.

Οι γιορτές πάντοτε είχαν ως βάση τις αλλαγές της φύσης.

Έτσι έμεινε οι κλωστές να συμβολίζουν τις  αλλαγές του ηλιοστασίου, τις τροπές του ήλιου.

 Λευκή σα χιόνι, το χιόνι που αφού σκεπάσει και παγώσει τη γη με τους καρπούς που κυοφορεί στα σωθικά της, θα θυμίζει το θάνατο, αλλά θα λιώσει και θα φέρει πλούτο και παραγωγικότητα.

Κόκκινη, που συμβολίζει τη ζωή.

 Με το πρώτο πουλί της άνοιξης, το χελιδόνι ή τον πελαργό οι κλωστές θα κρεμαστούν σε δέντρο, το δέντρο της ζωής που έχει τις ρίζες του στον Κάτω-κόσμο.

Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος στηλιτεύει κάθε προφυλακτικό των δαιμόνων μέσο και στην επιστολή προς Κορινθίους διαβάζουμε:

Τί ἄν τις εἴποι τὰ περίαπτα καὶ τοὺς κώδωνας

τοὺς τῆς χειρὸς ἐξηρτημένους καὶ τὸν κόκκινον στή-

μονα, καὶ τὰ ἄλλα τὰ πολλῆς ἀνοίας γέμοντα, δέον

μηδὲν ἕτερον τῷ παιδὶ περιτιθέναι, ἀλλ' ἢ τὴν ἀπὸ

τοῦ σταυροῦ φυλακήν; Νῦν δὲ οὗτος μὲν καταπε-

φρόνηται ὁ τὴν οἰκουμένην ἐπιστρέψας ἅπασαν, καὶ

χαλεπὴν δοὺς τῷ διαβόλῳ πληγὴν, καὶ πᾶσαν αὐτοῦ

καταστρέψας τὴν δύναμιν· κρόκη δὲ καὶ στήμων καὶ   

τὰ ἄλλα περιάμματα τὰ τοιαῦτα τοῦ παιδίου ἐμ-

πιστεύονται τὴν ἀσφάλειαν

Έτσι λέει, κόκκινες κλωστές όπως τα μαρτάκια, κουδουνάκια κι οποιοδήποτε άλλο χαϊμαλί (περίαμμα) είναι περιττά, δίνοντας ως λύση το σταυρό ως προφυλακτικό μέσο. Ο σταυρός και μόνο αυτός πληγώνει το διάβολο και κάθε δύναμη του.

Καὶ ἵνα καὶ ἑτέρωθεν πάλιν ὑπομιμνήσκωνται, ὃ πολλοὶ

πολλάκις ποιοῦσιν, ὡς ἐπιλανθανόμενοι λίνῳ ἢ κρόκῃ τὸν
δάκτυλον ἀποδεσμοῦντες, τοῦτο ὁ Θεὸς ὥσπερ παιδίοις
ἐκέλευσε ποιεῖν, κλῶσμα ὑακίνθινον ἐπὶ τῶν ἱματίων
περὶ τὴν ᾤαν τὴν περὶ τοὺς πόδας ἀποῤῥάπτεσθαι, ἵνα
προσέχοντες ἀναμιμνήσκωνται τῶν ἐντολῶν· καὶ
ἐκαλεῖτο κράσπεδα. 

Και όπως και παρακάτω πάλι υπενθυμίζονται, αυτά που πολλοί λανθασμένα πιστεύουν ότι η λινή ή υφαντή κορδέλα δεμένη σφικτά στο δάκτυλο, μια υακίνθινη κλωστή πάνω στα ρούχα, ή περασμένη στην ούγια βαμμένη γύρω από τα πόδια, ραμένη στον ποδόγυρο, εκείνα όλα που προσδοκούν να τους προφυλάξουν και καλούνται κράσπεδα (ούγια)……

Τα ίδια τονίζει κι ο Όσιος Εφραίμ ο Σύρος

“Ὁσίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου ἔργα, vol. 4”,

Το περιβόλι της Παναγίας, 1992. Page 89, line 7
Οὐαὶ τοῖς τὰ περίεργα ποιοῦσι, γοητείας καὶ μαντείας καὶ
παιδοφθορίας καὶ περίαπτα, βάμματα καὶ πέταλα,  

ἅπερ ὀνομάζουσι φυλακτά, τῇ δὲ ἀληθείᾳ ὄντα φθορὰ καὶ ἀπώλεια ψυχῆς καὶ σώματος.

(Βάμμα το ζουμί, αλλά και το χρώμα)

Κείμενα-επιμέλεια
Ματσιαρόκου Χρυσούλα

Ευχαριστώ από καρδιάς την καθηγήτρια μου
Κούκουρα Ευγενία για τη βοήθεια.
Αυτή μου έμαθε να επιμένω στις λεπτομέρειες, φωτεινή οδηγός, 
"ο φωτεινός μου παντογνώστης" σε θέματα ιστορίας και μυθολογίας.....
τα λόγια είναι περιττά για όσους τη γνωρίζουμε.

Απαγορεύεται η αντιγραφή, ή αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή ολική ή μερική ή περιληπτική ή η απόδοση κατά παράφραση ή διασκευή του περιεχομένου των δημοσιεύσεων του ιστολογίου, με οποιονδήποτε τρόπο, μηχανικό, ηλεκτρονικό, ή άλλο χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια της συγγραφέως, σύμφωνα με το νόμο 2121/1993 και κανόνες του Διεθνούς Δικαίου, που ισχύουν στην Ελλάδα.

ΜΑΡΤΙΟΣ ένα εκπαιδευτικό ντοκυμαντέρ της

 Ευγενίας Κούκουρα στην ΕΓΝΑΤΙΑ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ 

Εκπομπή 11η - Mars – Μάρτιος