Μάιος, ο μήνας των ανθέων-γιατί φτιάχνουμε άνθινα στεφάνια; Άνοιξη 3ο μέρος

Ο μήνας οφείλει το όνομα του στη μητέρα του θεού Ερμή τη Μαία.
Η Μαία, ήταν κόρη του Άτλαντος.





Ο μήνας θεωρείτο ιερός σεπτός, διότι ήταν πέμπτος στο ημερολόγιο των Ρωμαίων και το πέντε όπως και στους Έλληνες,
(διότι και οι αισθήσεις είναι πέντε),
ήταν ο ιερός αριθμός της θεότητος και σύμβολο του ήταν ο κύκλος,
η σφαίρα, που συμβόλιζε το ΤΕΛΕΙΟΝ.

ὁ πέμπτος, Μάϊον δὲ αὐτὸν οἱ Ῥωμαῖοι καλοῦσιν

Σύμφωνα με τον Πρόκλο, η Μαία συμβόλιζε τα αφανή, τα κρυμμένα, τα μυστικά και ήταν εκείνη που τα φανερώνει, που τα φέρνει στο φως.
Για το λόγο αυτό και τις γυναίκες που θα βοηθήσουν άλλες γυναίκες να φέρουν στο φως το παιδί τους, από τον σκοτεινό κόσμο της μήτρας, τον μυστικό κόσμο, στον έξω κόσμο των θνητών τις ονομάζουμε ΜΑΙΕΣ.

Παιδί της Μαίας (φρόνησης) και του Δία (νου) ήταν ο Ερμής, ο θεός ΛΟΓΟΣ, που με αυτόν δηλώνονται τα άδηλα παθήματα της ψυχής, για το λόγο αυτό ο Ερμής ήταν ο ψυχοπομπός, αυτός που οδηγούσε τις ψυχές στο πέρασμα τους στον Άδη όπου και θα γινόταν η κρίσις τους.



                     Ο Ερμής επιστρέφει την Περσεφόνη στη μητέρα της από το σκοτεινό βασίλειο του Πλούτωνα

Η Μαία είναι η νοητή ύλη που κοσμεί τον κόσμο και γεννά τα όντα από ύλη, οι θεολόγοι την ταύτισαν με το ΥΔΩΡ. 
(πόσο σωστή ταύτιση, αφού βασικό συστατικό της ζωής είναι το νερό, τόση σοφία τόσο καλά κρυμμένη).





Πρώτη γιορτή κατά το μήνα Μάιο, ήταν οι ικεσίες περί σεισμών, διότι
η Μαία θεωρείτο η θεά που μπορούσε να κινήσει τα νερά και τη γη.
Για το λόγο αυτό, οι Ρωμαίοι τελούσαν ικεσίες κατά το μήνα Μάιο,


….πρώτη δὲ ἑορτὴ τοῦ Μαΐου παρὰ Ῥωμαίοις αἱ περὶ σεισμῶν ἱκεσίαι

διότι όπως και οι Έλληνες, πίστευαν ότι η Μαία ως κόρη του Άτλαντα ήταν η έφορος των υδάτων, ενώ άλλοι θεολόγοι θέλουν τον Ερμή έφορο των υδάτων. 
Αφιέρωναν τιμές σε αυτήν και στον Ερμή σε πηγές και φρέατα.
Η ταύτιση της Μαίας με το νερό, εμφανίζεται και στην ιστορία των Συρίων,
(σε άλλο κεφάλαιο θα ασχοληθούμε με την καταγωγή των Συρίων) όπου μαία, ονόμαζαν το ύδωρ και μηΐουρι τα υδροφόρια, στη δική τους γλώσσα.





Ο Ερμής θεός Λόγος, παιδί του Διός (νου) και της Μαίας της θεάς της φρόνησης.
Το γιο της τον Ερμή Λόγο, πάντοτε τον παρίσταναν νέο, 
διότι ο λόγος δεν γηράσκει ποτέ, και στα πόδια του είχε φτερά, 
διότι ο ΝΟΥΣ και ο ΛΟΓΟΣ είναι πάντοτε οξείς και ταχείς. 

Τον Ερμή τον παρίσταναν με τετράγωνο σχήμα, 
μέγιστο τεκμήριο του ΑΛΗΘΗ ΛΟΓΟΥ για τους Έλληνες.
Ο προχωρητικός λόγος, ο ΙΕΡΟΣ ΛΟΓΟΣ ονομαζόταν Ερμής, 
διότι όταν η Μαία γέννησε το θεό, εκείνος μίλησε πριν ακόμη ακουμπήσει στη γη.

Η Ίρις κουβαλάει τον Ερμή Λόγο

Μέχρι σήμερα, όταν θέλουμε να πούμε ότι κάποιος είναι έξυπνος,
λέμε ότι αυτός έχει ΤΕΤΡΑΓΩΝΗ ΛΟΓΙΚΗ,
επικαλούμαστε δηλαδή τον ΕΡΜΗ ΛΟΓΟ, το Θείο Λόγο
που παριστάνονταν με το τετράγωνο.


….ὃ δὴ τετραγωνικὸν σχῆμα τυγχάνει. εἰ τοίνυν νοῦς καὶ λόγος εἶναι δέδεικται

Διότι ο ΑΛΗΘΗΣ ΛΟΓΟΣ έχει όλα του τα μέρη ΙΣΑ και από όποια πλευρά και αν γυρίσεις τον κύβο, η βάση του είναι ίση, δηλώνοντας έτσι το Νου και τον Λόγο, ενώ τον απατηλό λόγο τον συμβόλιζαν πολυγωνικό.

Οι Αιγύπτιοι, με το τετράγωνο σχήμα παρίσταναν τον κέρκωπα
(ένα είδος πιθήκου, δείτε το μύθο στο koukoura.blogspot.com),
διότι από όλα τα ζώα αυτό μόνο ήταν νοήμων και δεκτικό μαθήσεως και επιστήμης.
Για το λόγο αυτό ακόμη και σήμερα έφτασε ο πίθηκος να ονομάζεται μαϊμού, όνομα που έχει άμεση σχέση με την Μαία και τον Ερμή Λόγο με την τετράγωνη λογική, όπως θα δούμε παρακάτω, από τις γιορτές που γινόταν προς τιμήν των θεοτήτων αυτών.


Ο αρχιερέας κήρυττε την πρώτη του μηνός Μαΐου, να απέχουν από τη βρώση ποδών και κεφαλής οποιουδήποτε ζώου, προς αποφυγή των νόσων των αρθρώσεων. 
Κατά το μήνα Μάιο, οι Ρωμαίοι τελούσαν τη γιορτή των Ροσαλίων. 
Γιορτή των ρόδων δηλαδή.
Ήταν η γιορτή που ήταν αφιερωμένη στους προγόνους τους, τους μαίορες, ημέρα που τους τιμούσαν προσφέροντας στους νεκρούς φαγητά, νεκρόδειπνα, όπου τους μνημόνευαν για να μην ξεχαστεί η ιστορία τους, για να θυμούνται τις ρίζες τους, τις ελληνικές ρίζες τους, τα ελληνικά τους έθιμα που τα μετέφεραν σε άλλη πατρίδα. 
(το έθιμο των Ροσαλίων είναι αρχαίο ελληνικό και σε άλλο κεφάλαιο θα δούμε την προέλευση του)


Ήταν η γιορτή κατά την οποία στόλιζαν τη γη τη Μητέρα Γαία με λουλούδια, ήταν η πανήγυρις, όπου τιμούσαν τον Ερμή και την μητέρα του Μαία.





Οι έμποροι και οι πραγματευτές εύχονταν στη Μαία και στον Ερμή για καλά και ακίνδυνα κέρδη, διότι εκτός των άλλων ο Ερμής θεωρούνταν και προστάτης του εμπορίου, και τα κέρδη θεωρούνταν ότι προέρχονται από την ύλη που ορίζεται από την μητέρα του Μαία.


ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

Σύμφωνα με τις καλένδες (η πρώτη μέρα κάθε μήνα) του μήνα Μαΐου, που οι Ρωμαίοι τις έλεγαν Μαΐαις, τιμούσαν τη Γη την πρώτη νύμφη, για το λόγο αυτό στολίζουμε τα πάντα με λουλούδια.
Τιμούσαν όμως και τις άγνωστες, τις φοβερές δυνάμεις της,
διότι η έμφυτη θέρμη του ήλιου που χτυπά πάνω στην επιφάνεια της γης, την κάνει κι οργιάζει, φουσκώνει και αναβράζει, με αποτέλεσμα η γη να σκιρτά και να σαλεύει και να δημιουργούνται σεισμοί (απλοΐκή εξήγηση σεισμών, για το λαό).


….ὅτι τὴν ἔμφυτον θέρμην ἐπὶ τὴν ἐπιφάνειαν ἡ γῆ ἀναβράζουσα γαυριᾶν ὥσπερ καὶ σκιρτᾶν ἐξαγομένη σάλους ἐμποιεῖ ὡς ἐπίπαν κατὰ τὸν Μάϊον μῆνα.


Για το λόγο αυτό, κατά το μήνα Μάιο τιμούσαν τη ΜΑΙΑ, 
δηλαδή τη ΓΗ και τη γιορτή αυτή την ονόμαζαν ΜΑΪΜΟΥΔΙΣΜΑ 
μαϊμουδίζειν> το εορτάζειν την Μαίαν. 
Ονόμαζαν δε και Μαϊουμά την εποχή που τελούσαν αυτήν την γιορτή, 
γι’ αυτό και ήταν γιορτή αφιερωμένη στις κρυφές δυνάμεις της ΓΗΣ.
Επειδή και τα διάφορα πιθηκοειδή ιδιαίτερα ο έξυπνος κερκοπίθηκος, το ζώο με την τετράγωνη λογική των Αιγυπτίων, έκανε πολλά «κουνήματα», «μαϊμουδίσματα», όπως η γη που έχει τη δύναμη να σείεται, να κουνιέται, ζώο που ταυτίστηκε με την ευφυΐα και την εξυπνάδα, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, ονομάστηκε και μαϊμού.





Στις αρχές του μήνα Μαΐου, την πρώτη μέρα «πρωτομαγιά», γινόταν πανήγυρις στη Ρώμη 
(η λέξη πανήγυρις είναι αρχαία ελληνική), και στην παραλιακή πόλη την Οστιάν, όπου οι άρχοντες των Ρωμαίων απολάμβαναν το πρώτο θαλασσινό τους μπάνιο, πετώντας ο ένας στον άλλο νερό. (εσείς κάνετε το πρώτο σας μπανάκι το Μάη;)
Η Όστια ήταν παραλιακή πόλη όπου κατέληγαν τα νερά του ποταμού Τίβερη.


Οι Ρωμαίοι σύμφωνα με τους ιστορικούς τους, 
έλεγαν τους πάτριους προγόνους τους μαίορες, προς τιμήν της Μαίας,


….μαίορες δὲ τοὺς προγόνους πατρίως καλοῦντες Μάϊον


και εννοούσαν τους προγόνους τους, που στις περισσότερες πόλεις τους, ιδιαίτερα από τη Ρώμη και κάτω, είχαν ελληνική καταγωγή, διότι ήταν αποικίες Κρητών, Πελοποννησίων, κατοίκων της Εύβοιας και άλλων ελληνικών περιοχών. 
Προς τιμήν της Μαίας και των προγόνων τους μαιόρων, ονόμασαν το μήνα Μάιο, οι Ρωμαίοι. 
(Ενώ ο Πλούταρχος, προσπαθώντας να ετυμολογήσει το όνομα Μάιος, γράφει ότι το όνομα ίσως να είναι αφιέρωση για τους μεγαλύτερους σε ηλικία

«Μαϊώρεις γαρ οι πρεσβύτεροι»,

δεν ήταν δυνατόν να έχει τέλεια πρόσβαση στην Ρωμαϊκή Ιστορία, γνώριζε ένα μέρος της.
Σήμερα, έστω και με τα λίγα ιστορικά κείμενα που έχουν διασωθεί, ευτυχώς για να μας διαφωτίζουν, μαθαίνουμε την ιστορία όχι μόνο της πατρίδας μας, της γειτονιάς μας, αλλά και ολόκληρου του πλανήτη.)


Η γιορτή των Ροσαλίων, ταυτίστηκε με τη γιορτή των Λεμουρίων, 
καμμιά σχέση όμως δεν είχε με αυτή. 
Ήταν δυο γιορτές που ενώθηκαν στη συνείδηση του λαού με το πέρασμα του χρόνου.
Τα καλά πνεύματα των προγόνων, μπερδεύτηκαν με τα πονηρά πνεύματα των Λεμουρίων.
Στη Ρώμη κατά το μήνα Μάιο, γινόταν και η γιορτή των Λεμουρίων, που ήταν γιορτή ειδώλων, φασμάτων και εμπαθών δαιμόνων, κυριευμένα από πάθη και ίσως και κακία που χαίρονται στους τάφους (σήμερα τα λέμε φαντάσματα).


Ῥωμαίοις ἐτελεῖτο ἡ λεγομένη Λεμούρια, οἷον τιμαὶ
εἰδώλων ἢ φασμάτων ἢ δαιμόνων ἐμπαθῶν,


Οι φιλόσοφοι πιστεύουν ότι είναι επόπτες, 
δηλαδή επιτηρητές που συνυπάρχουν με το ανθρώπινο σώμα.

Τα λεμούρια ήταν άτακτα, πολύ ενοχλητικά και τρομοκρατούσαν τους ανθρώπους, ιδιαίτερα αν ήταν είδωλα ανθρώπων που είτε δεν είχαν ταφεί,
είτε είχαν βρει τραγικό και ξαφνικό θάνατο.

Η γιορτή των Λεμουρίων τελούνταν στις 9-13 Μαΐου.

Η γιορτή παραπέμπει στα Ανθεστήρια (Διονύσια) των Ελλήνων
που γινόταν στα τέλη του Φεβρουαρίου, αρχές Μαρτίου,
και ήταν εκτός των άλλων και γιορτές αφιερωμένες στις ψυχές.

Τα καλά πνεύματα-ψυχές οι προστάτες των ανθρώπων

λεγόταν λάρες, τα πονηρά λεγόταν λεμούρια.

Η γιορτή τελούνταν τη νύχτα, οι κάτοικοι χτυπούσαν χάλκινα αντικείμενα για να διώξουν τα κακά αυτά πνεύματα (βλέπε ταφικά έθιμα), έριχναν κουκιά που θεωρούνταν νεκρική τροφή, οι ναοί εκείνη τη μέρα παρέμεναν κλειστοί και ήταν αδιανόητο το διάστημα εκείνο να τελεστεί γάμος.

(έτσι επικράτησε να θεωρείται ο Μάιος ως μήνας ακατάλληλος για γάμους.)


Ο μήνας Μάιος ήταν ο μήνας της ΓΗΣ, που θεωρείται η πρώτη νύμφη,
οι πρώτοι γάμοι ήταν της μητέρας Γαίας με τον Ουρανό,
όταν τα πάντα ήταν γόνιμα.

Σύμφωνα με τους αρχαίους θεολόγους γάμος θεωρείται
η αδιαίρετη συνένωση και η συμπλοκή δυνάμεων,
όπως γράφουν και τα Ορφικά.


ΠΡΩΤΗΝ ΓΑΡ ΝΥΜΦΗΝ ΤΗΝ ΓΗΝ ΚΑΛΟΥΣΙΝ


Για το λόγο αυτό οι πρόγονοι μας Έλληνες αλλά και οι Ρωμαίοι είχαν αφιερώσει το μήνα αυτό στη Γαία-Μαία, και για το λόγο αυτό δεν τελούνταν γάμοι κατά το μήνα αυτό, και αυτό έχει μείνει μέχρι τις μέρες μας, που ενώ τα πάντα στη φύση συνηγορούν για έναν ωραίο γάμο, ο λαός μας αν και τελεί γάμους κατά τον μήνα αυτό, λέει όμως το γνωμικό
«το μήνα Μάη, παντρεύονται μόνο οι γαΐδαροι», γεγονός που ταυτίζεται με τις προλήψεις για τα λεμούρια τα κακά πνεύματα της εποχής,
και η παροιμία λέει:
« Ο γάμος ο μαγιάτικος πολλά κακά 'ποδίδει.»


Στην ελληνική αποικία της Σικελίας στο Βρέττιον, γιόρταζαν την αρπαγή της Περσεφόνης, διότι εκεί πίστευαν ότι άνοιξε το χάσμα απ’ όπου ο Πλούτων άρπαξε την Περσεφόνη. 
Εκεί τα Ανθεστήρια γιορτάζονταν τον Απρίλιο-Μάιο.
Ο Πλούταρχος κι ο Στράβων αναφέρουν ότι οι γυναίκες συνήθιζαν να συλλέγουν άνθη
τους μήνες Απρίλιο-Μάιο και με αυτά έπλεκαν στεφάνια, τα οποία έπρεπε οπωσδήποτε να είναι χειροποίητα από γυναίκες της περιοχής και ΟΧΙ ΑΓΟΡΑΣΤΑ, γεγονός που θεωρούνταν ΑΙΣΧΡΟ, για μια τόσο σπουδαία γιορτή.





Ακόμη και σήμερα το μαγιάτικο στεφάνι, είναι ένα από τα έθιμα αυτά της αρχαιότητας που έφτασαν μέχρι τις μέρες μας, περιμένοντας να ανακαλύψουμε την προέλευση τους που είναι πανάρχαιη, αλλά φαντάζει τόσο κοντινή και τόσο οικεία.



Μέχρι πριν λίγα μόλις χρόνια το μαγιάτικο στεφάνι ήταν μια ιεροτελεστία, και έπρεπε να φτιαχτεί από συγκεκριμένα φυτά, για ξεχωριστό λόγο το καθένα.





Κλωνάρι λυγαριάς έπρεπε να χρησιμοποιηθεί για να του δοθεί το κυκλικό σχήμα του σχήμα, που είναι το σχήμα της τελειότητας, το σχήμα που δηλώνει ότι τίποτε δεν έχει αρχή και τέλος, αλλά τα πάντα αναγεννώνται συνεχώς.
Η λυγαριά έφερνε και καλοτυχία στα κορίτσια, ήταν ένα από τα αγαπημένα φυτά της θεάς Αρτέμιδος και από εκεί προήλθε το έθιμο, όταν βρέθηκε εικόνα της Ταυρίας θεάς τυλιγμένη σε λυγαριά.
Η Αρτέμιδα λατρευόταν και ως θεότητα αγροτική, για το λόγο αυτό η λυγαριά ήταν αφιερωμένη σε αυτήν, και οι κοπέλες από αυτήν ζητούσαν καλή τύχη, ως σεμνή θεά που ήταν.
Η λυγαρία δενόταν στο σώμα των γυναικών, αργότερα έλεγαν για να ‘ χουν λυγερό κορμί, η αποτρεπτική και η βλαστική δύναμη του δέντρου ήταν η αρχική αιτία.

Για να έχει καλοτυχία και ευτυχία το σπίτι, απαραίτητο ήταν το ανθισμένο κλαδί ελιάς και το αγιόκλημα (αιγόκλημα), και για να έχει καλή σοδειά απαραίτητο το στάχυ και κόκκινα λουλούδια.

Έπρεπε να έχει πολλών ειδών λουλούδια, ώστε να είναι ολάνθιστος ο βίος των ενοίκων, έτσι οι μαργαρίτες, τα μυρωδάτα τριαντάφυλλα, οι βιολέτες, τα γαρύφαλλα κλπ, ήταν απαραίτητα στο στεφάνι.

Για τις κακές τις γλώσσες έπρεπε να μπει αποτρεπτικό φυτό και για τον λόγο αυτό διάλεξαν μια-δυο ρίζες κουκιάς με τα άνθη και τους καρπούς τους.

Για τους ανεπιθύμητους τσουκνίδα.

Για το κακό το μάτι έδεναν κορδέλα θαλασσιά με ένα μεγάλο κεφάλι σκόρδου, ακριβώς στο κέντρο του στεφανιού, ώστε να είναι ορατό.


Άλλα έθιμα του τόπου


Κυρίαρχο στις γιορτές της άνοιξης ήταν το δέντρο του Άττι,
που στη συνέχεια έγινε το παραδοσιακό γαϊτανάκι,
όπου όλοι γιόρταζαν κάτω από τις κροκί και πορφυρές κορδέλες του,
που παρίσταναν τις ζεστές ακτίνες του ήλιου
(δείτε στις ετικέτες έθιμα το έθιμο του Ζαφείρη, το μαγιόξυλο, το γαϊτανάκι)


Tο μαγιόξυλο


Οι γυναίκες κυλιόταν πάνω στη χλόη, αγκάλιαζαν τους χονδρούς κορμούς των δέντρων, για να πάρουν από τη μάνα γη τη γονιμότητα της, περιζωνόταν με λυγαριά, το ιερό φυτό της Αρτέμιδος, για να είναι ευλύγιστες και να αποτρέπουν από πάνω τους τις ασθένειες.

Στη Θράκη και στη Μ. Ασία οι γυναίκες έφτιαχναν ξύλινους φαλλούς (βηλάρες) τους στόλιζαν με χλόη και λουλούδια και χάριζαν η μια στην άλλη το μαγιόξυλο, το Μάη.

Σε άλλα μέρη οι άνδρες οι ίδιοι ντύνονται με λουλούδια, και τους περιφέρουν στα σπίτια ως «Μαγιόπουλο», αλλού ντύνουν με λουλούδια μικρά αγόρια, κρατώντας στα χέρια κλαδιά δέντρων ανθισμένων. 

Αλλού ντύνουν άνδρα ή παιδί πιπεριά.
Έθιμο που γίνεται ακόμη σε χωριά της Θράκης, απαιτεί κατά την ημέρα της Πεντηκοστής, να πηγαίνουν στην εκκλησία οι γυναίκες κρατώντας ένα κλαδί καρυδιάς στο χέρι τους, αυτό το έβαζαν κάτω για να γονατίσουν επάνω του.

Σύμφωνα με τις λαϊκές δοξασίες αυτή τη μέρα οι ψυχές περνούνε το γεφύρι της Κρίσης. 
Όσες είναι καθαρές οδεύουν για τον παράδεισο, οι ακάθαρτες πέφτουν στην κόλαση.
Εδώ φαίνεται καθαρά η μίξη εθίμων και θρησκειών.



Στεφάνια αφιερωμένα στη μάνα ΓΑΙΑ-ΜΑΙΑ που τόσο απλόχερα χαρίζει ποικίλους καρπούς και είναι γεμάτη ομορφιά, που ο άνθρωπος μέσα στην άγνοια του καταπατά, προκαλώντας συνεχώς (την μήνιν) την μανία της και κάποια στιγμή και την εκδίκηση της που θα προκαλέσει πόνο και θάνατο.



Στο χέρι μας είναι να πάψουμε να την προκαλούμε και συνεχώς να την υμνούμε.





Ορφικός Ύμνος 26

Γῆς, θυμίαμα πᾶν σπέρμα πλὴν κυάμων καὶ ἀρωμάτων

Γαῖα θεά, μῆτερ μακάρων θνητῶν τ' ἀνθρώπων,
πάντροφε, πανδώτειρα, τελεσφόρε, παντολέτειρα,
αὐξιθαλής, φερέκαρπε, καλαῖς ὥρῃσι βρύουσα•
ἕδρανον ἀθανάτου κόσμου, πολυποίκιλε κούρη,
ἣ λοχίαις ὠδῖσι κύεις καρπὸν πολυειδῆ•
ἀιδίη, πολύσεπτε, βαθύστερν', ὀλβιόμοιρε,
ἡδυπνόοις χαίρουσα χλόαις, πολυάνθεμε δαῖμον,
ὀμβροχαρής, περὶ τὴν κόσμος πολυδαίδαλος ἄστρων
εἱλεῖται φύσει ἀενάῳ καὶ ῥεύμασι δεινοῖς•
ἀλλά, μάκαιρα θεά, καρποὺς αὔξοις πολυγηθεῖς,
εὐμενὲς ἦτορ ἔχουσα, σὺν εὐόλβοισιν ἐν ὥραις.

Ορφικός Ύμνος ΓΗΣ 26

Γαία θεά, μητέρα θεών και των θνητών ανθρώπων,
πάντροφε, πανδώτειρα (που τρέφεις και δίδεις τα πάντα)
τελεσφόρε, παντολέτειρα
(που τα πάντα τελειοποιείς και τα πάντα θανατώνεις)
που φέρεις και αυξάνεις τους καρπούς,
γεμάτη καλές εποχές, θεμέλιο του αθανάτου κόσμου,
πολυποίκιλη κόρη που κυοφορείς ποικίλους καρπούς με ωδίνες,
αιώνια πολυσέβαστη, βαθύστερνη καλότυχη,
που χαίρεσαι στις μυρωδάτες χλόες,
πολυάνθεμη θεά, αγαπάς τη βροχή,
γύρω σου πολυδαίδαλος κόσμος άστρων περιστρέφεται αέναα (διαρκώς)
και δίνες ρευμάτων, αλλά μακάρια θεά,
αύξησε τους καρπούς προξένησε μας χαρά,
με φιλεύσπλαχνη καρδιά και πλούσιες εποχές.

Απόδοση στίχων: Ματσιαρόκου Χρυσούλα

©
Απαγορεύεται η αντιγραφή, ή αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή ολική ή μερική ή περιληπτική ή η απόδοση κατά παράφραση ή διασκευή του περιεχομένου των δημοσιεύσεων του ιστολογίου, με οποιονδήποτε τρόπο, μηχανικό, ηλεκτρονικό, ή άλλο χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια της συγγραφέως, σύμφωνα με το νόμο 2121/1993 και κανόνες του Διεθνούς Δικαίου, που ισχύουν στην Ελλάδα.

Αυτη η εργασία χορηγείται μόνο με άδεια Creative Commons Αναφορά προέλευσης-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Μη εισαγόμενο.