Μοιρών, θυμίαμα και αρώματα

Μοιρῶν, θυμίαμα ἀρώματα

(Ορφικός ύμνος)

Μοῖραι ἀπειρέσιοι, Νυκτὸς φίλα τέκνα μελαίνης,
κλῦτέ μου εὐχομένου, πολυώνυμοι, αἵτ' ἐπὶ λίμνης
οὐρανίας, ἵνα λευκὸν ὕδωρ νυχίας ὑπὸ θέρμης
ῥήγνυται ἐν σκιερῶι λιπαρῶι μυχῶι εὐλίθου ἄντρου,
ναίουσαι πεπότησθε βροτῶν ἐπ' ἀπείρονα γαῖαν•
ἔνθεν ἐπὶ βρότεον δόκιμον γένος ἐλπίδι κοῦφον
στείχετε πορφυρέηισι καλυψάμεναι ὀθόνηισι
μορσίμωι ἐν πεδίωι, ὅθι πάγγεον ἅρμα διώκει
δόξα δίκης παρὰ τέρμα καὶ ἐλπίδος ἠδὲ μεριμνῶν
καὶ νόμου ὠγυγίου καὶ ἀπείρονος εὐνόμου ἀρχῆς•
Μοῖρα γὰρ ἐν βιότωι καθορᾶι μόνη, οὐδέ τις ἄλλος
ἀθανάτων, οἳ ἔχουσι κάρη νιφόεντος Ὀλύμπου,
καὶ Διὸς ὄμμα τέλειον• ἐπεί γ' ὅσα γίγνεται ἡμῖν,
Μοῖρά τε καὶ Διὸς οἶδε νόος διὰ παντὸς ἅπαντα.
ἀλλά μοι εὐκταῖαι, μαλακόφρονες, ἠπιόθυμοι,
Ἄτροπε καὶ Λάχεσι, Κλωθώ, μόλετ', εὐπατέρειαι,
ἀέριοι, ἀφανεῖς, ἀμετάτροποι, αἰὲν ἀτειρεῖς,
παντοδότειραι, ἀφαιρέτιδες, θνητοῖσιν ἀνάγκη•
Μοῖραι, ἀκούσατ' ἐμῶν ὁσίων λοιβῶν τε καὶ εὐχῶν,
ἐρχόμεναι μύσταις λυσιπήμονες εὔφρονι βουλῇ.

[Μοιράων τέλος ἔλλαβ' ἀοιδή, ἣν ὕφαν' Ὀρφεύς]

Μοιρῶν, θυμίαμα ἀρώματα

Μοίρες απεριόριστες, τέκνα αγαπητά της μαύρης Νύχτας,
ακούστε την ευχή μου,  πολυώνυμες,
που κατοικείτε σε λίμνη ουράνια
όπου λευκό νερό, θέρμης νυχτερινής,
στάζει σε σκιερή, γαλήνια κρυψώνα, λιθόκτιστου άνδρου,
συνδιαλέγεστε με τους θνητούς στην άπειρη γη
-δίνεται ελπίδες κούφιες στο θνητό δοκιμασμένο γένος-
πορεύεστε καλυμμένες με πορφυρά λεπτά ενδύματα
σ' ολέθριο πεδίο, όπου το άρμα που βαστάζει όλη τη γη,
το καταδιώκει η δόξα, μπροστά στης Δίκης το άρμα,
της ελπίδας, των φροντίδων και των
Ωγύγιων νόμων,
της πανάρχαιας ευνόμου αρχής.

Η Μοίρα μόνο καθορίζει το βίο των θνητών
και το τέλειο του Διός μάτι,
και κανένας άλλος από τους αθανάτους,
που κατοικούν στις χιονοσκέπαστες κορφές του Ολύμπου,
επειδή όσα συμβαίνουν σ' εμάς τα γνωρίζουν
η Μοίρα και του Διός ο νους.

Αλλά, ελάτε για μένα, εσείς οι αέρινες, οι πράες,
οι ευγενικές, η Άτροπος, η Λάχεσις και η Κλωθώ,
με τον καλό πατέρα, οι νυχτερινές, οι άφαντες,
οι αμετάβλητες, οι αδιάλλακτες, οι παντοδότριες,
που αφαιρείτε τις θνητές ανάγκες.

Ω, Μοίρες, ακούστε τις σπονδές και προσευχές μου,
ελάτε στους μύστες σπλαχνικές και
απαλλάξτε με από τα δεινά.

(Έλαβε τέλος η ωδή στις Μοίρες, που σύνθεσε ο Ορφέας)

απόδοση: Χρυσούλα Ματσιαρόκου